Flash Fiction po polsku (wybór)

Bliski kontakt, autor: Robert Fuller

Hej, następnym razem, zanim będziesz zbyt długo patrzeć w lustro, pamiętaj, co zawsze ci mówiłem. Widzę, że już zapomniałeś. Rozmawialiśmy o szeptaniu. To było wtedy, gdy szedłeś wstecz przez swoje wspomnienia, na jakiejś bezludnej plaży, w jakimś zapomnianym miejscu, albo sam, albo z jakimś wyimaginowanym towarzyszem wyczarowanym z twojego własnego spojrzenia. Myślałem, że to dlatego, że byłeś całkowicie zafascynowany własną podobizną. Tak naprawdę mogłeś chodzić sam ze sobą, mrucząc od czasu do czasu przekleństwa, które przypadkiem podsłuchałeś, przynajmniej dopóki dziewicza plaża nie ustąpiła miejsca nieprzebytej ścianie skał.

Jak zapewne pamiętasz, gdy skały się zmaterializowały, przypomniałeś sobie szepty, choć było już za późno. Zabrali cię w odludne miejsce, ponieważ jedna z twoich jaźni nadmiernie mruczała do swojej drugiej jaźni. Gdybyś szeptał, nie byłbyś teraz w tak odludnym miejscu, ponieważ przeoczyliby cię. Widzę cię teraz, wizualizuję mały pokój pozbawiony całej ludzkości, pozbawiony wszystkiego oprócz łóżka i lustra.

To lustro zajmuje cię teraz bez końca.

Nie pamiętam, jak udało ci się przekonać swoich opiekunów, by pozwolili ci odbierać komunikację z zewnątrz, ale wiem, że minęło zaledwie kilka miesięcy, mimo że zostałeś przyjęty do swojego małego pokoju wiele lat temu.

Mimo to, gdy kanały komunikacji zostały otwarte, nie od razu odpowiedziałeś tym, którzy próbowali się z tobą skontaktować. Myślę, że prawdopodobnie byłeś nieco zaniepokojony i z pewnością nie ufałeś swoim opiekunom w dużym stopniu.

Nie sądzę, abyś kiedykolwiek skontaktował się ze mną bezpośrednio i w rzeczywistości nie mam żadnych twardych dowodów na to, że faktycznie otrzymałeś moje wiadomości. Widzę tylko - lub wyobrażam sobie - jak nieustannie, bezustannie polerujesz szkło przed sobą, prawie tak, jakbyś chciał je wypolerować do zera. A kiedy nie polerujesz szklanki, mogę sobie wyobrazić, jak na przemian podziwiasz, a potem wpatrujesz się w swoją podobiznę, w stanie ciągłej dezorientacji, czasami ją pieszcząc, a innym razem wysyłając do niej tylko witriol.

Insynuowałeś, że twoi opiekunowie prawie nigdy się o ciebie nie troszczą, a w rzeczywistości są tam tylko po to, by upewnić się, że jesteś wystarczająco dobrze odżywiony. Utrzymują cię przy życiu, cieleśnie, nic więcej.

Pomyślałbym, że twoi opiekunowie przynajmniej od czasu do czasu przedstawią się w celu twojej rehabilitacji, ale wręcz przeciwnie, chętnie zostawili ciebie i twojego drugiego ciebie - tego, którego możesz teraz podziwiać lub przeklinać tak bezmyślnie w lustrze - abyś robił, co chcesz, tak jakby powód twojego uwięzienia był, po tym wszystkim, przez co przeszedłeś, bez znaczenia.

Ale lustro: to jest w rzeczywistości twój początek i twój koniec, i to jest w rzeczywistości powód, dla którego chcesz je zmielić w zapomnienie - to dlatego, że sam przestaniesz być, to znaczy ostatecznie, nieodwołalnie, wyślesz siebie i swoje teraz zniknięte drugie ja, tajemniczo połączone na zawsze, poziomo, do własnego łóżka niekończącej się nocy.

Te nowomodne telefony! Nigdy wcześniej nie widziałem tego modelu. Wydaje się, że to jakiś rodzaj zamkniętego obwodu. Prawie tak, jakby rozmawiało się z samym sobą...

9 lutego 2013 r.

Close Call

Inspektor, autor: Robert Fuller

Inspektor był zajęty. Telefon dzwonił bez przerwy. W końcu odebrał.

"Gaudeau, kto mówi?".

Nastąpiła niezręczna cisza. Potem odezwał się nieśmiały głos. "Mam ważną informację".

"Jaka jest jej natura? I kim jesteś?".

"Nie mogę tego ujawnić. Ale to bardzo ważne. Chodzi o twoją sprawę".

"Nikt o tym nie wie. To ściśle tajne." Potem krótka pauza. "Jakiego rodzaju informacje?"

"Jestem z tym zaznajomiony. Widziałem twoje badania".

"Co słyszałeś?"

"Oszustwo, które badałeś. Największe oszustwo w historii".

Inspektor Gaudeau był zszokowany. Ale milczał. "Tak, tak, powiedz".

"Potrzebuję anonimowości. Nie namierzaj tego połączenia".

Inspektor szepnął zaciekle. "Masz moje słowo".

"Najpierw mi coś powiedz. Po co ujawniać to oszustwo? O co ci dokładnie chodzi?"

"Ty powiedz mi swój. Dlaczego ci zależy? Po co mi pomagać? Nie możesz tego ujawnić? Wiesz tak dużo..."

"Próbuję pomóc. Jesteś bardzo trudny".

"Po prostu daj mi coś. Nawet najmniejszą wskazówkę. Gest dobrej woli. Wtedy chętnie się podporządkuję".

"Dobrze, proszę bardzo. Tylko mały kąsek. Znalazłem dowód. Jaka jest twoja teoria? I po co się w to mieszać?"

"Jakie dowody?"

Mężczyzna wpadł w furię. Stracił panowanie nad sobą. "Dlaczego jesteś taki trudny? Daj to, o co proszę. Albo się rozłączę".

Inspektor Gaudeau zmiękł. Potrzebował przerwy. To może być to. "Wspomniałem o dobrej wierze. Ludzkość została oszukana. Karmiona stertami kłamstw. Oto moja teoria. To było wieki temu. Był spisek. Spisek w celu popełnienia oszustwa. Zmyślali różne rzeczy".

"Tak, tak, to dobrze. I mam dowód. Znam lokalizację. Proszę," mów dalej.

"Chcieli oszukać. Sprowadzić ludzkość na manowce. Dlatego ta księga. Niektóre rzeczy były prawdziwe. Oparte na faktach historycznych. Fakty, które można było zweryfikować. To był haczyk. To właśnie przyciągnęło ludzi. Zostali wciągnięci. Jak ćmy do żarówek. Jak lemingi do klifów. Jak dzieci do flecistów. Nie mogli się powstrzymać". Krótka, ciężka pauza. "Więc gdzie jest lokalizacja? Lokalizacja czego?"

"Wciąż się powstrzymujesz. Dlaczego właśnie ty? Czy zostałeś osobiście skrzywdzony? Czy masz legitymację? Mam na myśli legitymację procesową. Taką, którą sędziowie mogliby zaakceptować".

Zachował zimną krew. Ale Gaudeau był wściekły. "Czy to jest sąd?" Ciężkim szeptem.

Następnie kontynuował. "Jesteś moim sędzią? Moją ławą przysięgłych, moim katem? O co w tym wszystkim chodzi!?"

"Tracisz panowanie nad sobą. Nic ci to nie da. Po prostu odpowiedz na pytanie".

Zastanowił się nad tym. Jaki był jego punkt widzenia? Czy został ranny? Jaka była jego pozycja?

"Nie spieszysz się. Nie mamy czasu. Ta sprawa jest pilna. Trzeba ją wyjaśnić. Zanim będzie za późno. Do roboty..."

Gaudeau spróbował czegoś nowego. Coś w rodzaju odwróconej psychologii. Wymyślił coś. Albo tak mu się wydawało. "Była tam jaskinia. Wypełniona nietoperzami. To była ich kryjówka. Wejście było ukryte. Starożytne teksty to dokumentują. Jeszcze go nie znalazłem. Może mapa skarbów. "X" oznacza miejsce. Wszystko pod przykrywką. Ludzie przysięgli tajemnicę. To właśnie było dziwne. Wiedzieli coś głębokiego. Dlaczego tajne stowarzyszenie? Po co to ukrywać?"

Telefon milczał. Przez dłuższy czas. Słaby dźwięk. Trochę jak brzęczenie. Byli podsłuchiwani!? Nikt nie mógł powiedzieć. W końcu mężczyzna przemówił. "Masz rację. To była jaskinia. Nietoperze były wszechobecne. To był problem. Nie chodziło o tajemnicę. Niczego nie ukrywały. Wszystkie się zaraziły. Zakryły wejście. Świat był zagrożony. Wszyscy się poświęcili".

"To nie ma sensu. Jak się dowiedziałeś?" I wtedy coś kliknęło. On był nietoperzem. I uciekł. Ze wszystkimi dowodami. Stąd wiedział. Gdzie była jaskinia. Gaudeau znał jego imię. Zaczynało się na "D". A sam "D" nie miał infekcji. On sam był infekcją.

'D' wiedział to wszystko. Potem zaczęło się wiercenie. Prosto przez telefon. Tylko dwie małe dziurki. Telefon stał się zakrwawiony.

12 września 2023 r.

The Inspector

Kurtyna opadająca, autor: Robert Fuller

Wyczuł przeszkodę. Na scenie swojego życia. I wiedział, że nigdy nie zniknie. Zgłosił się do specjalistów, aby zbadali mu wzrok.

Jeden. Drugi. Potem kolejni. I jeszcze więcej. W końcu było ich tak wielu, że nie był w stanie ich wszystkich zapamiętać. Wszyscy mówili mu to samo – że traci wzrok.

A jednak był na scenie. Grał we własnej sztuce. I przysiągł, że będzie widoczny. Nikt nie powstrzyma go przed graniem.

Wtedy... Zobaczył. Zobaczył prawdę. A prawda go wyzwoliła. I pozwoliła mu zobaczyć, gdzie naprawdę się znajduje. Jakaś mroczna siła przyćmiewała go, i dlatego nikt go nie widział.

Ktoś go usunął. To było za kulisami. Nie miał pojęcia, kto to zrobił. Po zakończeniu sztuki opadła kurtyna.

Była to gazowa tkanina. Ukrywała go. Był postacią z cienia. Niemal całkowicie zasłoniętą przez tę gazową tkaninę. Były pewne elementy tej sytuacji, których po prostu nie mógł zrozumieć. Dlaczego był tłem dla całej tej dramatycznej akcji, która miała się rozgrywać na scenie?

Coś jednak nie było jasne. Działo się coś jeszcze. Został zasłonięty z innego powodu. Ktoś pociągał za sznurki za kulisami.

Co się działo? Co się działo i dlaczego? Wkrótce popadł w zadumę, która mu to wyjaśniła. Wyjaśniła mu, że nie ma nic, o czym mógłby nawet zacząć wiedzieć. Życie na tej scenie wcale nie było takie, jak mu się zawsze wydawało, w żadnym wypadku. Na każdym poziomie gry działało wiele niewidzialnych sił, które aktywnie spiskowały, aby uniemożliwić mu odgrywanie swojej roli, którą uważały za niegodną niego.

Ale jaka była jego rola? Czy był tylko statystą? A może był kimś tak ważnym, że uważano go za niezastąpionego? Za kulisami słychać było ogólny szmer, który trwał tak długo, że dwukrotnie prawie zasnął.

Skonsultował się ze swoim obrońcą. Nie otrzymał żadnej dobrej rady. Ukrył się za gazą. A potem ktoś znów go wyciągnął.

Sąd wznowił posiedzenie. Sędzia był bardzo rozgniewany. Powiedział, że nigdy nie widział czegoś podobnego. Oskarżony był również tym, który popełnił przestępstwo.

Złożył zeznania na swoją korzyść. Wbrew radom obrońcy. Obrońca zapytał go o gazę. O rolę, jaką mogła ona odegrać.

Zapadła cisza. Oskarżony wzruszył ramionami. Co miał powiedzieć? Nie mógł tego zrobić sam.

Jednak pozostały wątpliwości. Ława przysięgłych nie była przekonana. Nie dała się zwieść. Ktoś działał za kulisami.

Ktoś. Ale kto? A może co? Co to mogło być?

Ktoś wyszedł na scenę po kurtyna opadła. I to długo po fakcie. Sztuka już dawno się skończyła. Jednak ktoś nadal chciał być zauważony.

Kto? Dlaczego? Po co? W jakim celu?

Wyczuł blokadę. Teraz to się powtarzało. I nigdy nie miało się skończyć. Zaczął głośno i niekontrolowanie krzyczeć.

13 lutego 2024 r. [17:43-18:53]

The Scrim

Ekstra, autor: Robert Fuller

Mortimer Dalton - wszyscy nazywali go Mortem - miał swobodny dostęp do planu zdjęciowego, w tym całego obszaru za kulisami, nie wspominając o niekończących się akrach kanionów, wąwozów, dolin, widoków formacji skalnych i tak dalej; widoki rozciągały się dalej, niż jego wyobraźnia mogła pojąć.

Mort generalnie nie zajmował się niczym innym, jak tylko swoimi przygodami, wędrując po dowolnym obszarze planu, za kulisami i rozległym przyległym pustkowiu, które nie były aktualnie wykorzystywane przez produkcję; jego harmonogram, kiedy jego obecność na planie była wymagana, został mu podany z wyprzedzeniem i rzadko zdarzały się jakiekolwiek odstępstwa od ogłoszonego harmonogramu. A w takich przypadkach, gdy był niespodziewanie potrzebny, można było łatwo skontaktować się z nim za pomocą jego urządzenia mobilnego, a osoby odpowiedzialne zawsze powiadamiały go z dużym wyprzedzeniem, że ma się zgłosić na służbę.

Ale przez większość czasu spędzonego w pracy - a byli naprawdę hojni, jeśli chodzi o honoraria, które zarabiał za ciągłe bycie na wezwanie, profesjonalistą, którym był; wiedzieli, że można mu zaufać, że wykona robotę, a on zawsze się z nich wywiązywał - wędrował przez cmentarze wypełnione płytkimi grobami, fasady małych zachodnich miasteczek z ich saloonami, hotelami, stajniami, sklepami ogólnymi, restauracjami i tak dalej, miasteczkami, o których Mort po prostu wiedział, że wkrótce dołączą do szeregów niezliczonych miast-widm rozsianych po tym regionie, nie zważając na to, że miasta fasadowe były w najlepszym razie wyimaginowane.

Chociaż wynagrodzenie, biorąc pod uwagę to, co faktycznie robił, a było to zaledwie kilka minut z każdego dnia kalendarzowego, było stosunkowo hojne, z pewnością nie jechał pociągiem z sosem, w żadnym wypadku. Miał tendencję do marzeń, że jest to odskocznia do bardziej lukratywnej pracy, być może bardziej w centrum uwagi niż obecnie, a może nawet bardziej w tle, że tak powiem, na stanowisku, którego szczególnie pożądał: za kamerą.

Pomyślał sobie: "Gdybym tylko mógł zademonstrować reszcie ekipy, do czego jestem zdolny, gdyby tylko pozwolili mi pokazać im, jak kreatywny jestem w kadrowaniu ujęcia, nie byłoby wątpliwości, że widzieliby we mnie to, kim naprawdę jestem".

W międzyczasie jednak jego zadaniem było być w większości niezauważonym, zwykłym duchem postaci czającym się gdzieś w tle, podczas gdy prawdziwa akcja rozgrywała się tuż przed kamerą. Rozumiał, że ktoś musi wykonywać jego pracę; i to była duża część tego, dlaczego był tak dumny ze swojego profesjonalizmu.

Jednak pragnienia, które przepływały przez jego serce i umysł, nie ustępowały, choć starał się je stłumić, nawet kosztem swojego zdrowia psychicznego - lub zachowania zdrowia psychicznego.

Tak więc, podczas niektórych bardziej zimowych scen i pór roku, zwrócił uwagę na wszystkie ciemne kruki zaśmiecające pokryte śniegiem pola, z ich spiczastymi dziobami nieustannie besztającymi go, jakby był ich przeciwnikiem lub zaprzysięgłym wrogiem; po prostu zdawali się nie rozumieć jego głębokiej miłości i podziwu dla każdego aspektu ich istnienia, aż do ostatniego szorstkiego, najbardziej przeszywającego "Caw!", jakie mogli dla niego wymarzyć w swojej najwyższej ptasiej inteligencji. Nie zdawali sobie sprawy z tego, że całkowicie ich rozumiał, być może nawet lepiej niż oni sami.

Po wielu takich spotkaniach poczuł, że jest niczym więcej niż statystą w ich tajemniczym kinie, więc starał się jak mógł zniknąć w krajobrazie, aby ich nie zagłuszyć.

Właśnie wtedy zadzwonił do niego szef ekipy filmowej. Był potrzebny natychmiast i musiał założyć jeden ze swoich wielu kostiumów, więc naprawdę musiał się spieszyć, aby zdążyć na czas. Wszystkie kruki zaczęły zaciekłą kakofonię, jakiej Mort nigdy nie znał. Przez chwilę wydawało mu się, że spiskują, by go ścigać, może nawet w złych zamiarach, nie zważając na jego głęboki podziw i miłość do nich, z czego zdawały się w ogóle nie zdawać sobie sprawy. Ale ustąpili i wkrótce wrócił na plan, choć zdyszany.

Na szczęście założenie kostiumu było proste i szybkie; kostiumolodzy byli doświadczeni w szybkich zmianach, a Mort zawsze miał na twarzy sporą ilość makijażu na wypadek takich sytuacji jak ta.

To, co było niezwykłe w tym konkretnym kostiumie - a przez wszystkie dni pracy z tą ekipą nigdy nie doświadczył czegoś podobnego - to fakt, że miał być w pełnym stroju klauna! Jak miał uniknąć zwrócenia na siebie uwagi w takich okolicznościach?

Ale załoga posadziła go na jednym z krzeseł przy stoliku daleko w głębi baru, w pobliżu miejsca, gdzie pianista wygrywał ragtime'y na okropnie rozstrojonym instrumencie, który z pewnością widział lepsze czasy.

Mort pomyślał sobie: "To jakaś parodia! Sztuczka! Pułapka! To całkowicie niesprawiedliwe!".

I właśnie wtedy Mort postanowił zająć centralne miejsce na scenie, bez scenariusza.

To był jego moment. Podszedł do głównego rewolwerowca, mijając go, w chwili chwały, która nadeszła dopiero wtedy, gdy zebrał całą armię kruków, które dopiero teraz poznały głębię jego miłości do nich. I zrobiły to, co było konieczne.

14 lutego 2024 r. [11:55-12:57]

The Extra

Kielich, autor: Robert Fuller

Esther była w ogrodzie, swojej prywatnej oazie na tyłach domu, podziwiając lilie calla. Medytowała nad miękkimi, giętkimi, aksamitnymi, czysto białymi kielichami kwiatostanu z żółtymi spadikami, które tak zmysłowo wystawały z głębi ich najskrytszych źródeł eucharystii, niczym studnie ofiarowane w łasce, i nad tym, jak wyglądały na nagie, i jak nazywano je również arum, co oznaczało zarówno nagość, jak i przebiegłość.

Jej prywatny ogród był taki, jak lubiła, zaciszny, ponieważ z natury była raczej samotniczką, z wyjątkiem sporadycznych, bardziej intensywnych chwil świętowania, kiedy pozwalała sobie na całkowite odprężenie, pozwalając swojej gwieździe Rémi świecić w pełni pod cyprysem, a jej ciemna droga była błogosławiona przez jej ogród oliwny.

Zastanawiała się, że jej lilia arum była aż nazbyt prawdziwa, w przeciwieństwie do naczynia na wino, które kiedyś widziała w westernie, które na pierwszy rzut oka wyglądało jak złote naczynie wysadzane wieloma drogocennymi kamieniami, ale okazało się fałszywe, iluzją symboliczną tylko dla niektórych osób wierzących.

Naczynie było pozłacane w taki sposób, aby wyglądało na prawdziwe; pozornie szlachetne kamienie były w większości szkłem, pokolorowanym i ukształtowanym tak, aby przypominały coś cenniejszego niż one same. Ale pamiętała błogosławieństwo związane z tym kielichem, tym kielichem, który udawał coś, czym nie był; było to sycylijskie błogosławieństwo udzielone przez San Guiseppe, opiekuna błogosławionych winorośli, które rodziły owoce, które stały się krwią sakramentu.

Marcello śpiewał włoską operę, akompaniując sobie na akordeonie, i był beztroski jak nikt inny. Jego prawdziwym skarbem, pochodzącym ze starej ojczyzny, były sadzonki winorośli ze wzgórz, które chciał przesadzić na ziemię Nowego Świata, aby on i jego bliscy mogli kontynuować życie, które w innym przypadku pozostawiliby za sobą.

Ale te sadzonki winorośli wymagały błogosławieństwa świętych w sanktuarium, które zostało do tego celu poświęcone przez świętych. A chimera kielicha, którą nosił ze sobą, była bezpośrednim łącznikiem ze starą ojczyzną; jej wartość symboliczna wynikała więc prawie wyłącznie z tego, co ten łącznik reprezentował.

Jednak Esther w swoich rozmyślaniach była znacznie bardziej skupiona na prawdziwym wydarzeniu, które miało miejsce właśnie tutaj, w jej prywatnym ogrodzie, i czuła moc, urok i błogosławieństwo arum.

W końcu te kwiaty, lśniące czystą, białą, kryształową aksamitnością, nie mogły zdradzić, nie mogły wyrządzić krzywdy, nie mogły być niczym innym niż tym, czym były.

I przypomniała sobie czas spędzony w małym nadmorskim miasteczku na dalekiej północy, gdzie znalazła lilie calla osadzone na skalistych klifach i jak chroniły one powoli spiralnie zwijające się mięczaki, które ukrywały się w przylistkach rośliny tuż obok prawdziwego złota spadixów.

Jednak te małże, pomyślała, w rzeczywistości żywiły się najskrytszymi sekretami tych kwiatków; traktowały je jako pożywienie, więc nie tyle się ukrywały, co ssały przylistki i kolce, przekształcając kwiat w mięczaka.

Była to więc swego rodzaju alchemia flory i fauny, powolny spiralny sakramentalny taniec podtrzymujący jedno u progu drugiego, zmieniające się kształty, które sprawiały, że zastanawiałeś się, czym naprawdę było to tajemnicze życie. I to właśnie było dla niej najcenniejsze.

15 lutego 2024 r. [11:59-13:38]

The Chalice

Prezent, autor: Robert Fuller

Było to dla niego ciekawe. Broszkę otrzymał kilkadziesiąt lat temu od jednego ze swoich ulubionych wujków, ale do tej pory nie zdawał sobie sprawy z jej znaczenia.

Były na niej wygrawerowane dwie postacie, które można było opisać jedynie jako dwa skrzaty, z których ten po lewej stronie miał w ręku lornetkę, taką, jaką tylko wielki Holmes mógł nosić.

Ta dość duża lupa była umieszczona nad prawym okiem, tak jak nosił ją z takim rozmachem sam pułkownik Klink. A ten kapelusz! Był tak oczywisty, że aż sherlockowski!

Mniejszy krasnolud, bezpośrednio po lewej stronie eksperta od logiki i medycyny sądowej, mógł być Watsonem, ale w każdym razie wyglądał na pełnego figlarności.

Było oczywiste, z czym z pewnością się zgodzimy, że mniejszy skrzat był nie tylko lojalny do przesady, ale wyglądał, jakby kapryśnie gonił wiatraki w poszukiwaniu złota tęczy.

Tak więc to, co podarował mu jego ukochany wujek, było niczym innym jak broszką w kształcie serca, która zachęcała go do pogoni za tęczą i skarbami poprzez odnajdywanie i rozszyfrowywanie wszystkich niezbędnych wskazówek!

Zajęło mu całe dziesięciolecia, aby naprawdę dostrzec, co ta broszka tak wyraźnie mu mówiła! Aby dostrzec wszystkie szczegóły, nawet te ukryte, i połączyć je w całość.

A wszystko to z lojalnym partnerem u boku! Z tak elitarnym zespołem w końcu zdał sobie sprawę, że praktycznie wszystko jest możliwe. Więc ruszył przed siebie w zmierzchu.

Jednak nikt nie podążał za nim. Co ten chochlik teraz kombinuje? Zadzwonił do lokalnego policjanta, aby sprawdzić, czy pijany nędznik nie wylądował w areszcie.

Policjant zapewnił go stanowczo, że ani on, ani żaden z jego kolegów nie widział nikogo o takim wyglądzie, a tym bardziej nie wsadził go do więzienia.

Więc kontynuował swoją podróż z wyimaginowanym przyjacielem, beztrosko zmierzając w kierunku księżyca, który właśnie osiągał pełnię blasku. W oddali wył wilkołak.

Wkrótce zmęczyło go jego nowe powołanie i wszedł do najbliższego pubu, aby zebrać siły i odzyskać równowagę. Co ciekawe, apteka po drugiej stronie alei była nadal otwarta.

Z powagą zapytał właścicielkę, czy ma coś na jego nieregularne bicie serca, a ona równie poważnie poleciła mu naparstnicę, ku jego uciesze.

Jego wykręty dotyczące nieregularności były oczywiście tylko podstępem; był zdecydowany jak najszybciej pozbyć się swojego sobowtóra, który tak niegrzecznie porzucił go w ciemności.

Właścicielka apteki uprzejmie i profesjonalnie przygotowała miksturę, wyjaśniła zwyczajowe zastrzeżenia dotyczące jej prawidłowego stosowania, a nawet była na tyle czuła i serdeczna, że zapakowała ją dla niego w papier prezentowy.

Był teraz gotowy, aby odnaleźć swojego pomocnika, swojego niezbyt godnego zaufania, błędnego rycerza i niegodziwego partnera, czy to Sancho Pansę, Franka Byrona Jr. czy Rocky'ego do swojego Bullwinkla.

I zamierzał ścigać eurazjatyckie osty po wszystkich pustyniach swojego umysłu, aż znalazłby łotra, gdziekolwiek by się nie ukrywał. Wszystkie kłęby trawy przynoszą grzesznikom naparstnicę.

Właśnie wtedy przypomniał sobie swojego ulubionego wuja i to, co tak bez wysiłku mu dał, jedynie dzięki naturalnemu humorowi i dobrej woli, które zawsze w sobie uosabiał.

W zapomnianych zakamarkach jego pamięci pojawiły się dźwięki muzyczne o wielkim znaczeniu, niczym magiczne zaklęcia, które przywiodły go z powrotem do jego naturalnego talentu rozsądku i wdzięku.

I właśnie wtedy jego poszukiwania dobiegły końca, a jego serce otworzyło się szeroko, jak nigdy dotąd.

16 lutego 2024 r. [12:59-15:23]

The Gift

Portal, autor: Robert Fuller

Był to jeden z tych dni, kiedy nieustannie padał deszcz, lekka mgła przeplatała się z równomierną mżawką, a od czasu do czasu padały ulewne deszcze. Była to idealna pogoda, aby otulić się kocem, zwinąć w kłębek w wygodnym fotelu z ulubioną książką i kieliszkiem porto lub po prostu spędzić czas, wpatrując się bezmyślnie w krople spływające po chłodnej szybie okna. W takie dni można było sobie wyobrazić, że okno jest przejściem, które może oddać tajemnice zawsze czające się pod powierzchnią świadomości.

Jeśli zamknąć oczy i pozwolić im zamglić się, światło staje się czasami nie do zniesienia, a cała głowa wydaje się być zanurzona w miękkiej poświacie energii, z którą nie można się oddzielić. Niektórzy twierdzili, że jest to droga do innego miejsca, które wydaje się być inne, ale w rzeczywistości nie różni się niczym od tego miejsca; niektórzy wspominali również, że odrzucenie zwykłego umysłu wypełnionego różnymi przypadkowymi elementami, którego zawartość została zmyta przez czystą energię, było bramą prowadzącą do potężnego, radykalnego uczucia empatii, tak silnego, że można było odczuwać radości, smutki, bóle i ekstazy wielu innych istot żywych, praktycznie w dowolnej odległości w czasie i przestrzeni.

Tak więc dla Mayi był to jeden z tych dni, głównie spędzonych na odpoczynku i marzeniach o niczym konkretnym, ale w chwilach, gdy deszcz nasilał się, zaczęła czuć się coraz silniej wciągana w coś, co nazywała „wir”; był to dla niej stan znany, ponieważ od najmłodszych lat miała głębokie psychiczne połączenie z otaczającymi ją ludźmi.

Z takimi stanami należało obchodzić się ostrożnie, ponieważ delikatny ludzki umysł i serce nie były w stanie wytrzymać zbyt intensywnych doznań. Wejście na sam skraj portalu było jedną rzeczą, ale wejście dalej bez odpowiedniej ostrożności mogło być wręcz lekkomyślne, jeśli nie wręcz niebezpieczne.

Ale ten dzień był inny niż wszystkie, które przeżyła przez dziesięciolecia; znalazła się w stanie zadumy graniczącym z epizodami psychotycznymi, tylko z powodu intensywności uczuć, które były przekazywane do niej z innych miejsc i osób.

Była jedna scena, którą zobaczyła i poczuła, która była dość brutalna, i wiedziała, że kiedy pojawi się coś o takim natężeniu i mroku, będzie musiała znaleźć sposób, aby się stamtąd wydostać. Nigdy nie bała się zjawisk takich jak to, ale część niej zaczęła drżeć w niekontrolowany sposób. Było tylko jedno wyjście z tej sytuacji – oddychać świadomie, pełnymi płucami i z pełnym uczuciem, pozwalając promieniom energii wypełnić i przepełnić jej głowę, umysł i serce. Wtedy deszcz ustał i zmył z niej wszystko. Wyszła cicho na nocne niebo i poczuła euforyczne promienie księżyca w pełni, które przepływały przez rozedrgane chmury. Czuła, że okno się otworzyło, tak samo jak ona.

17 lutego 2024 r. [~18:53-19:53]

A Portal

Mucha, autor: Robert Fuller

Pochodzę z arystokratycznej rodziny. Chociaż nasze zapisy są dość skąpe przed połową XVIII wieku, kiedy to zostaliśmy obdarzeni chwalebną, domową nazwą w waszym cennym systemie klasyfikacji, my, Musca domestica, mamy dumną historię, która znacznie wyprzedza zaledwie trzy i pół tysiąca naszych żyć. Jeśli chcesz wiedzieć, nasze korzenie sięgają ponad trzech czwartych miliarda lat; szkoda, że nasze zapisy zostały rozpoczęte dopiero niedawno. Pomyśl tylko, jakie historie moglibyśmy opowiedzieć o mamutach i mastodontach, torbaczach i ssakach, borhyaenidach i ptakach, a także, bliżej twoich przodków, o naczelnych. Co mogłaby opowiedzieć ta przysłowiowa mucha na ścianie!

W tej chwili mieszkam w prestiżowym laboratorium badawczym, które woli pozostać w cieniu ze względu na delikatny charakter działań prowadzonych w jego murach. W rzeczywistości jedyne, co udało mi się dowiedzieć, to nazwa: Muscarium. Chociaż działania laboratorium są w dużej mierze ukryte przed resztą świata, my, więźniowie Muscarium, doskonale wiemy, czym zajmują się ludzie w białych fartuchach. Jak moglibyśmy nie wiedzieć? W końcu jesteśmy obiektami ich różnych eksperymentów.

W Muscarium, w labiryncie kompleksu, znajduje się kilkadziesiąt różnych skrzydeł, a my, więźniowie, doskonale wiedzieliśmy, że w większości z nich stosowane są najbardziej inwazyjne, intensywne i szalone metody tortur. Przez cały dzień i noc słyszeliśmy krzyki naszych współwięźniów, ale nie mogliśmy nic zrobić.

Niektórzy z białych fartuchów, tylko niewielka mniejszość, naprawdę troszczyli się o swoich podopiecznych, coś do nich czuli. Widzicie, najbardziej elitarnym i pożądanym skrzydłem w całym kompleksie było skrzydło przeznaczone do eksperymentów muzycznych z użyciem elektrod.

Lubię myśleć, że stało się tak dzięki mojej gorącej prośbie skierowanej do władz, w której przedstawiłem osobom odpowiedzialnym wszystkie argumenty przemawiające za tym, że po wyjściu z poczwarki i przemianie w dorosłą osobę, właśnie tę, która teraz wysyła te strzępki myśli do waszych mózgów, powinienem trafić do tego skrzydła, a nie do miejsca, gdzie czekały mnie potworne tortury i pewna śmierć.

Arystokratyczne pochodzenie, o którym wspomniałem wcześniej, nie oznaczało jedynie, że pochodziłem z ogólnej puli genetycznej much domowych, ale raczej, że moi przodkowie pochodzili z zamków i chat rodzin ludzkich o znamienitej muzycznej tradycji w częściach Bliskiego Wschodu, gdzie tego rodzaju działalność była najbardziej intensywna. Wszyscy to rozumieliśmy; zawsze uważnie słuchaliśmy każdej frazy i rytmu, a nasze skrzydła biły w harmonii, w całkowitej rezonansie z tym, co tworzyli dla nas mistrzowie tych stylów muzycznych.

Ale jeśli chodzi o to, dlaczego trafiłem do tego konkretnego skrzydła Muscarium, to szczerze mówiąc, mogła to być po prostu głupia przypadkowość. A może bardziej wrażliwi pracownicy w białych fartuchach potajemnie przeprowadzali przesłuchania wśród młodych much, aby znaleźć prawdziwy, surowy talent, a nie tylko wypełnić to skrzydło zwykłą nudą. Wydaje mi się, że niektórzy z nich mieli naprawdę słuch muzyczny.

Tak czy inaczej, osobiście uważałem, że mam więcej niż wystarczające kwalifikacje, aby przebywać w tym skrzydle. Samo moje pochodzenie było tego dowodem. Okazało się, że jeden z białych fartuchów, który nazywał się Max, od razu mnie polubił i nawet zwierzył się z tego swojemu koledze.

Max i reszta jego najbliższych kumpli byli naprawdę ciekawi, jak mogą najlepiej wykorzystać swój sprzęt badawczy, żeby wszyscy mogli cieszyć się najgłębszymi doznaniami słuchowymi (oczywiście dzięki naszym obiektom badań).

Zrobili więc tak, że ostrożnie i skrupulatnie przymocowali do naszego centralnego układu nerwowego całą masę najmniejszych elektrod, jakie można sobie wyobrazić. Było też wiele rodzajów czujników ruchu, których nie potrafię nawet opisać. Najbardziej skomplikowane były specjalne czujniki, które monitorowały nie tylko aktywność naszych kory wzrokowej (zarówno złożonych oczu, jak i oczek), ale także, co równie ważne, aktywność związaną z odżywianiem, która pozwalała nam funkcjonować dzięki pseudotrachei.

Jak widać, z aparatem było związane wiele wejść i wyjść, które miały służyć wyłącznie wzbogaceniu końcowego efektu słuchowego.

Starałem się jak mogłem, aby poinformować ich, a zwłaszcza Maxa, który wydawał się dość uważnie słuchać moich próśb, że moją mocną stroną w muzyce jest fortepian i ogólnie instrumenty klawiszowe. Byłem więc podekscytowany, gdy zdałem sobie sprawę, że moje pierwsze połączenie, moje pierwsze „podłączenie”, nastąpiło z fortepianem (oczywiście elektrycznym) i natychmiast zacząłem się popisywa.

18 lutego 2024 r. [13:44-15:47]

The Fly

Nasiona, autor: Robert Fuller

Spacerowaliśmy po lesie. Był to dzień jak każdy inny. Jednak pod stopami czuliśmy przypływ energii. Nie było to całkowicie nieoczekiwane. Stawaliśmy się nieco bardziej wrażliwi.

Energia pod stopami była dość subtelna. Nie byliśmy w stanie jej rozróżnić. Jednak krok po kroku szliśmy po niej. Stopniowo staliśmy się bardziej świadomi jej obecności. Świadomi tego, czym była ta tajemnicza obecność.

Rozmawialiśmy o wielu rzeczach. Żadna z nich nie dotyczyła tej tajemnicy. Jednak szliśmy przez wiele godzin. To, po czym stąpaliśmy, było ziemią. A pod naszymi stopami znajdowało się to, czego szukaliśmy.

Wtedy zaczęło lekko padać. Ziemia stopniowo stawała się nieco mokra. Jednak nadal nie dostrzegaliśmy jej tajemnic. Zatrzymaliśmy się przy wygodnym stole piknikowym. W pobliżu płynął szemrzący strumień.

Delektowaliśmy się winem i serem. I to stopniowo stało się całym naszym doświadczeniem. A mogliśmy cieszyć się o wiele więcej. Jeden z nas filmował rwącą wodę. Drugi rozgarniał martwe liście.

Potem deszcz nieco zelżał. I stopniowo słońce zaczęło przez nas przeświecać. Jednak nadal nie zwracaliśmy uwagi na jego promienie. Nad nami pojawiła się tęcza. Jej kolory zaczęły przenikać wszystko.

Zauważyliśmy więcej rzeczy pod stopami. Wszystko wydawało się bardziej żywe. Dlaczego jednak nie było to oczywiste od początku? Mgła i mżawka powróciły. Zaczęły nas przemaczać.

Pojawiły się kiełki i grzyby. Małe gałązki życia przebijały się przez ziemię. Jednak nadal rozmawialiśmy o przypadkowych rzeczach. Nasiona i zarodniki nadal się przebijały. Stopniowo ogarnęła nas cisza.

Zaczynało nam brakować słów. Pod stopami wciąż było widać wyraźny wzrost. Jednak nasza rosnąca cisza nie była wystarczająca. Chodziliśmy tylko krok za krokiem. Wtedy znaleźliśmy kolejny stół piknikowy.

Tym razem staliśmy się bardziej uważni. Dzięki większej ilości jedzenia i wina zrelaksowaliśmy się. Jednak wciąż było coś, czego nie zauważyliśmy. Cały czas śpiewały rudziki. A strumień bulgotał.

Byliśmy zdeterminowani, aby być świadomymi. Więc usiedliśmy w głębokiej medytacji. Jednak nadal nie potrafiliśmy dostrzec prawdy. Prawdy tuż pod naszymi stopami. Zawsze działo się coś magicznego.

Wtedy zaczęło to do nas docierać. Ciemne życie pod naszymi stopami zawsze rosło. Jednak było ukryte przed naszą świadomością. Działała podstawowa zasada. Kluczem było nasiono.

Rozmawialiśmy o rozkładającej się materii. O tym, jak karmiła ona nasiona i wzrost. Jednak nadal nie potrafiliśmy tego pojąć. Tak wiele rzeczy działo się pod naszymi stopami. A wszystko to było całkowicie ukryte.

Złożoność tego zjawiska była niemożliwa do pojęcia. Wrodzona potrzeba kiełkowania nasion. Jednak cały ten wzrost był w jakiś sposób arbitralny. Dlaczego niektóre nasiona przybierały określone kształty. A inne zamieniały się w inne istoty.

Szliśmy dalej, będąc sobą. Nie zauważając, jak bardzo byliśmy arbitralni. Jednak nasiona, które stały się nami, stały się nami. A potem naszym obowiązkiem było po prostu być. Być takimi, jakimi arbitralnie byliśmy.

Wtedy znów spadł lekki deszcz. Nasza wędrówka została przemoczona mokrą energią. Jednak jak to wszystko mogło być możliwe? Natrafiliśmy na kolejny stół piknikowy. Ser i wino podsycały tajemnicę.

Byliśmy...

19 lutego 2024 r. [01:44-03:04]

Seeds

Byliśmy, autor: Robert Fuller

Wyobraź sobie opuszczone miasto na pustyni. Kamienne budynki zniszczone przez żywioły, drewniane deski zniszczone przez czas, burze i wiatr. Życie, które kiedyś tu tętniło, zredukowało się do wychudzonych szkieletów dawnych czasów srebra. Czasów, kiedy za monetę sprzed czasów Lincolna można było kupić ćwierć funta sera lub ryżu albo sporą garść „cukierków za grosza”.

Wzgórza i kaniony, jałowce i sosny, zarośla i źródła, pola granitu i klify, a także bogate życie i okres prosperity – tak długo, jak trwało. Był to szczyt szczęścia Irlandczyków, w pobliżu krystalicznych źródeł. Miraż trwał tylko około sześciu lat, wysychając wraz z wyczerpaniem się żył srebra. Jednak pierwotnie była to kraina petroglifów.

Każdy motyl w swoich czterech etapach życia miał wieczne życie w swojej podróży prowadzącej do szczęścia. Jednak poczta nigdy nie wysłała niczego takiego. Słoneczniki, bogowie słońca, promienie słońca, deszcz i skrzyżowane ścieżki – wszystko to prowadziło do czasu snów. Jednak zbezczeszczenie tego wszystkiego miało na celu jedynie wydobycie rudy, bez względu na to, co miały do powiedzenia juka, opuncja figowa, róża skalna czy kolczasta gwiazda.

Pustynne nagietki marzące o yerba mansa, morwa morelowa, liliowy kapelusz słoneczny czy żwirowy duch. Srebrzystoszare lub ołowiane wilgi, wróble szałwiowe, sikorki jałowcowe, niebieskoszare muchołówki i wreszcie najmniejsze brodźce, wszystkie przelatujące przez suche pola, wszystkie marzące o rybołowach łapiących okonie wielogębowe, pielęgnice skazane, pstrągi tygrysie i zielone słoneczniki.

Jednak intruzi nie mieli takich marzeń, tylko marzenia o natychmiastowym bogactwie, o którym słyszeli przed wyruszeniem ze wschodu do tego zapomnianego przez Boga miejsca, aby zdobyć fortunę. Ich walutą było srebro, ale równie dobrze mogły to być srebrzyste rybki, które wymykały się im z palców podczas parzenia porannej kawy.

Kopalnie wyschły szybciej niż grzech, a żyły zamieniły się w pył. Jednak życie, które istniało przed gorączką, toczyło się dalej, jakby górnicy nigdy nie kopali ziemi w poszukiwaniu swoich daremnych i bezsensownych skarbów, nasyconych nieustannym poszukiwaniem, żądzą tego, czego nie mogli mieć, czego nikt na tej ziemi nie mógł naprawdę mieć.

Rybki srebrzyste wiedziały lepiej; jaszczurki, węże królewskie i węże nocne nie dały się oszukać; a mikowe czapeczki, purchawki, porosty, shaggymanes i atramentówki pozostały na swoich miejscach. A wszystkie malowane damy, zachodnie pigmejki, królowe, sfinksy białoliniowe i niebieskie dashery odleciały w błękit bez najmniejszej troski.

Nie pozostało więc wiele z tej próby stworzenia ludzkiego społeczeństwa – z wyjątkiem kamieni, prawie martwych drewnianych listew i tajemniczych petroglifów oraz krajobrazu, który nigdy nie planował zniknąć aż do końca świata. Gdy spojrzało się w kierunku wzgórz, widać było jedną budowlę z kominem po lewej stronie, która wyglądała jak ktoś w okularach.

Kto natomiast z ludzi nadal wędrował po tych wzgórzach i kanionach? Czy nie pozostał nikt, kto mógłby opowiedzieć historie o chciwości, rozpusty, żądzy przygód? A ci, którzy byli tu pierwsi: jaka była ich historia? Cóż, już ją opowiedzieli i zapisali dla wszystkich przyszłych pokoleń. Flora i fauna dobrze o tym wiedziały.

20 lutego 2024 r. [17:40-19:23]

We Were

Karuzele, autor: Robert Fuller

Na tablicy przy wejściu widniał prosty napis: „Fun House: Zabawa dla całej rodziny”. Jednak miejsce, które niektórzy nazywali festiwalem, znajdowało się w jednej z najbardziej odległych części hrabstwa.

Na terenie obiektu znajdowało się co najmniej siedem karuzeli. Trudno było dokładnie je policzyć, ponieważ obiekt został zaprojektowany w taki sposób, aby wykorzystać liczne sztuczki świetlne i lustra, które miały uatrakcyjnić zabawę.

Sama konstrukcja była po prostu poziomą wersją diabelskiego młyna, z dodatkiem wesołych koników, które miały rozweselić najmłodszych. Zamiast więc bezpośrednio walczyć z siłą grawitacji, dzieci miały do czynienia z siłą dośrodkową.

Mimo to krzyczały z całej siły, ponieważ była to dla nich doskonała zabawa, pozwalająca kręcić się w kółko, aż zakręciło im się w głowie. Wszystkie zauważyły parasol, który osłaniał całą konstrukcję, oraz pozostałe parasole, co najmniej sześć, otaczające ich zabawę.

Parasol, chroniący przed intensywnym słońcem jasnego dnia, był również znakiem, który mówił małym dzieciom, że są związane z wyjątkowym rodzajem cudowności, którą tylko one same mogą doświadczyć.

Jednak to nie parasol sam w sobie niosł ciężar przesłania, które ogarnęło te dzieci. Nie, zewnętrzne granice kompleksu były pokryte licznymi szybami, które w różny, zniekształcony sposób odbijały wszystko, co się przed nimi pojawiało.

A te szyby były często ozdobione różnorodnymi symbolami religijnymi, wielobarwnymi snami świątecznych szat. Ciepłe światło przechodzące przez te szyby było więc widoczne jak przez pryzmat i w ten sam sposób padało na dzieci.

Ale dzieci kręciły się cały czas, jakby nic ich nie obchodziło. Trzymały się koni, siodeł i cieszyły się karuzelą za każdym razem, gdy ta obracała się w kółko. Nie było nic poza beztroską radością. I krzyczały z całej siły.

Najbardziej centralny z siedmiu karuzeli widocznych dla dzieci i gapiów wkrótce zaczął wydawać coraz głośniejszy szum, jakby wyrastał mu skrzydła, które miały wkrótce wznieść go w odległą, nieosiągalną stratosferę.

Rozległ się cudowny dźwięk tłuczonego szkła; nie był on cudowny dla osób znajdujących się w Fun House, a raczej po prostu niepodobny do niczego, co kiedykolwiek słyszano.

Odłamki latały wszędzie, ale w cudowny sposób ominęły wszystkie dzieci i osoby postronne znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie. A jednak centralna karuzela nadal obracała się z coraz większą prędkością, która rosła w coraz bardziej dramatycznym tempie.

Wokół rozbłyskiwały iskry rozbitej światła, a centralny wir nadal przyspieszał, a konie latały wokół z płonącymi grzywami, próbując osłonić się parasolką, wznosząc się coraz bliżej słońca Ikara.

21 lutego 2024 r. [19:40-20:40]

Carousels

Wymazane, autor: Robert Fuller

Jedna z wersji tej historii brzmi następująco: Umówili się na godzinę i miejsce spotkania. Jednak z powodu pewnych komplikacji w podróży przybyli w nieco rozłożonym czasie. Okazało się, że zbierali się w parami w zakurzonym, opuszczonym miasteczku na pustyni, chociaż w sumie było ich trzynastu.

Ponieważ saloon Kate's był nieco bardziej zatłoczony niż zwykle, pierwsi przybyli musieli zmienić plany, zastrzegając, że poproszą obsługę Kate's o przekierowanie spóźnialskich do nowej lokalizacji. Vova, zgodnie ze swoim zwyczajem, podjechał do Kate's na gołym grzbiecie konia, z nagim torsem, jakby był właścicielem tego miejsca. Bébé szedł obok niego.

Następnie Vova i Bébé powlokli się kilka budynków dalej, do rogu ulicy, przeszli przez Longhorn, a potem przez skrzyżowanie do Oriental, dumnie prezentując kabury i sześciostrzałowe rewolwery, aby wszyscy w środku wiedzieli, kto tu rządzi. Weszli do środka i usiedli przy barze.

Co byście dali, żeby wiedzieć, o czym gadali ci dwaj panowie! Coś się zgubiło w tłumaczeniu, ale według relacji naocznego świadka wyglądało to mniej więcej tak: Vova pyta Bébé, czy nie chciałby spróbować przedpremierowego występu, żeby upewnić się, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Bébé nalega, żeby zaśpiewać karaoke.

Niestety, wszystkie miejsca w kolejce do karaoke były już zajęte, a przy stołach do gry nie było nawet wolnych miejsc. Siedzieli więc milcząco i ponuro przy barze przez kilka minut, aż nagle Vova wykrzyknął: „Hej, to Dada i Pang!”. Z trudem zmieścili Pangowi jego ogromną posturę przy barze.

Byli teraz czwórką, a dyplomacja stała się nagle znacznie bardziej skomplikowana. Pang natychmiast zamówił pełną butelkę Black Label, zaczął nieustannie palić swoje czarne cygara Maduros, a jego usta zaczęły bez przerwy cmokać z prosciutto z Parmy, które nosił zawsze przy sobie na wypadek takich sytuacji.

Niestety, ich opiekunowie, pomocnicy i ochroniarze zostali zatrzymani z powodu nieprzewidzianych okoliczności, ale przybyli w samą porę, aby sprawdzić i wyczyścić broń, zgodnie z przepisami. Chwilę później przybyli Zalim i Batta, a zaraz po nich Mahsa i Amatu, z całkowicie spuszczonymi głowami.

Dwie po dwie, przybyły ostatnie pary, w stylu Arka, najpierw Grosero i Rasasa (ten ostatni nosił swoją ulubioną broszkę w kształcie kuli), a na końcu Prusak i cuchnący, przejrzały Mahcain. Co niezwykłe, Prusak odmówił założenia klasycznego zachodniego stroju, co przyniosło mu minus, i zamiast tego pojawił się jako Gregor Samsa.

Wybraniec, były gość honorowy, przyjechał wynajętym autobusem, ale spóźnił się, ponieważ zapomniał zapłacić kierowcom. Powiedział, że został zatrzymany z powodu czegoś, co Maha nazwała dość enigmatycznie „zakupami mebli”. Nikt nie pytał. Nikt nie odważył się zapytać. Nikogo to nie obchodziło.

Co ciekawe, ten ostatni z przybyłych został natychmiast otoczony przez całą świtę prawników, ochroniarzy i pochlebców. Bardzo szybko nalegał, aby usiąść dokładnie pośrodku, w centrum uwagi, ku ujmowi wszystkich pozostałych.

Broń palna była nadal skrupulatnie sprawdzana pod każdym względem, a inspektorzy dali do zrozumienia, że może minąć jeszcze pół godziny, zanim impreza będzie mogła się rozpocząć. Pang postawił więc wszystkim kolejkę, a sobie zamówił jeszcze kilka drinków; poprosił Vovę o małe opakowanie ikry beluga z Noble.

Vova nie był jednak w stanie spełnić tej prośby, czego wkrótce pożałował, ponieważ Maha zauważył swojego rodaka i podszedł do niego tak służalczo, jak to tylko było możliwe, nie przesadzając jednak. To rozwścieczyło Panga, który natychmiast zwrócił się do leniwych inspektorów broni palnej, nakazując im jak najszybsze zakończenie kontroli.

Pang rzucił na Vovę i wszystkich pozostałych najbardziej jadowite spojrzenie, po czym Vova postanowił w końcu założyć koszulę i poręczny sombrero, dla bezpieczeństwa. Sędziowie meczu zebrali się już w tym czasie, ubrani na czarno-biało, jakby nosili habity zakonnic w paski, przypominające więzienne koszule. Nie mogli się doczekać rozpoczęcia meczu.

Ale oczywiście zostali zatrzymani przez Mahę, który wygłaszał swoją najnowszą chaotyczną przemowę, która ciągnęła się zbyt długo i nie miała sensu, aż w końcu Pang wystrzelił rakietę oburzenia i powiedział: „Niech rozpocznie się gra!”. Wszyscy inni po cichu popijali swoje drinki, ponuro, aż w końcu zebrali się ponownie na Golgocie.

Wszyscy – świta, urzędnicy i reszta – szli powoli, uroczyście, jak na pogrzeb, mijając Crystal Palace, Fremont, pomnik Wergiliusza, Fat Hill, czemu Pang stanowczo się sprzeciwiał, Sumner, Butterfield, a następnie udali się na samo boisko, pole garncarzy, znane jako Cerro de bota.

Urzędnicy przynieśli niezbędną dwunastokątną plandekę w kolorze czerwonym strażackim, wystarczająco dużą, aby wszyscy uczestnicy mogli stanąć w odpowiedniej odległości od siebie. Plandeka, przypominająca parasol, przypominała nieco kopułę geodezyjną Fullera. Wszyscy uczestnicy zajęli swoje miejsca.

Maha, jak zwykle, wylosował najkrótszą słomkę i znalazł się w samym centrum akcji, a oczy pozostałych tuzina dobrze wyszkolonych zawodników skierowane były na jego marmoladową twarz, fryzurę i szkarłatny kapelusz. Kiedy nadszedł czas rozpoczęcia rozgrywek, sędziowie wydali wojskowe komendy dotyczące „krzywdy”.

Wszyscy gracze byli gotowi, a trzech sędziów odliczało. Nie wolno im było podnosić ani nawet dotykać broni, dopóki odliczanie nie dobiegnie końca. „Trzy! Dwa! Jeden!” I natychmiast na boisku zapanował chaos, ponieważ wszyscy na obrzeżach dwunastokątnej parasoli natychmiast zaczęli strzelać do centrum.

Jak uroczyście zeznają świadkowie tego wielkiego wydarzenia, ku ich wielkiemu rozczarowaniu, osoby znajdujące się na obrzeżach najwyraźniej całkowicie nie trafiły w Mahę! Ogarnęło wszystkich zdziwienie i konsternacja, zwłaszcza wśród brudnej dwunastki, która przypadkowo znalazła się w dwunastu rogach tkaniny.

Maha potrzebował dobrej chwili, ale kiedy zorientował się, co się stało i że uniknął kul – wielu, wielu kul! – zaczął strzelać z pistoletu i wszystkich zapasowych broni, które miał przy sobie, losowo w wszystkich przestępców, którzy stali tak potulnie na uboczu, będąc jedynie mięsem armatnim dla jego biegłości w posługiwaniu się bronią.

Wszyscy dostali to, na co zasłużyli. Ich groby były nieoznakowane i zrobione w najprostszy sposób, płytkie jak grzech. Następnie Maha odszedł w milczeniu w głąb pustyni, aby nigdy więcej nie zostać zauważonym ani usłyszanym. A za nim, jak lemingi, wkrótce podążyły tłumy, które poszły za nim w przepaść najbliższego klifu.

Eksperci medycyny sądowej przez lata dyskutowali o tym, co się wydarzyło. Niektórzy twierdzili, że doszło do naruszenia protokołu. Inni uważali, że brudna dwunastka otrzymała fałszywe broń. To wszystko było fałszerstwem, ustawką, oni byli aktorami kryzysowymi – takie opinie krążyły w sieci, tworząc mroczne echo.

Ostatecznie analitycy doszli jednak do wniosku, że wbrew jasno określonym zasadom gry większość prawidłowych uczestników otrzymała zamiast nabojów ślepe naboje. Komisja regulacyjna z pewnością zbierze się, aby omówić ten stan rzeczy, a głowy na pewno polecą.

Istnieje druga wersja tej historii, którą można opisać w prostszy sposób: trzynastu piekarzy, gdy zebrali się w Oriental, wynajęli jedną z tylnych sal z długim stołem bankietowym, z zastrzeżeniem, że ten, kto wylosuje krótką słomkę, usiądzie na środku. Wyniki były bardzo podobne, z wyjątkiem jedzenia.

22 lutego 2024 r. [14:02-16:32]

Blanked Out

Stolarz, autor: Robert Fuller

Wszystko zaczęło się od sąsiada stojącego z nagim torsem na spiczastym szczycie dachu; był rumiany i wyblakły od słońca, miał długie kosmyki włosów i brodę, był dość rudowłosy, z wieloma piegami na twarzy, jakby właśnie wyszedł z kąpieli. Jego oczy płonęły ogniem, włosy były wybielone jak śnieg, a twarz jaśniała jaśniej niż słońce. Gdyby przemówił, jego głos brzmiałby jak szum rwącej wody. Był albo niskiego wzrostu, albo wysoki, dobrze zbudowany i szeroki w barach, o cerze złocistej, gdy padały na nią promienie słońca, a podeszwy stóp i dłonie były pokryte tysiącami śladów, jakby nigdy nie siedział pod drzewem figowym, a tym bardziej przez siedem tygodni. Jednak wyszedł z tego z godnością, mimo że jego ciało było prawie całkowicie pozbawione włosów, a dłonie i stopy były wyraźnie szorstkie. Ci, którzy mieszkali w pobliżu, zauważyli, że zawsze otaczały go małe kwiaty, stada ptaków, które witały go najgłośniejszym śpiewem, a także wszystkie jego siostry i bracia, księżyc, wiatr, słońce, ziemia, ogień i woda, które zawsze błogosławił z całego serca. Był też tajemniczy słoik z gwoździami, który zawsze nosił w przezroczystej torebce zwisającej z paska.

Niektórzy przypuszczają, że ten chłopiec pochodził z miasta jastrzębi, położonego w pobliżu wieży strażniczej, wśród gałęzi, pędów i pączków czystej oliwki, otoczonego czymś w rodzaju wydrążonego kubka w pobliżu miasta, naczynia zawierającego różne śmieci i niekończące się stosy drewnianych odpadków, i że to właśnie dlatego jako dziecko tak bardzo zafascynował się stolarstwem, rzeźbiarstwem i szafkarstwem. Matka nie była w stanie go powstrzymać, a ojciec – nie ten, który był tylko zastępcą, ale jego prawdziwy ojciec – nigdy nie był w pobliżu, więc ten nauczył się nowego zawodu z niepohamowaną pasją.

Nigdy nie odbył stażu ani praktyki u nikogo znanego; zamiast tego wolał podążać za wiatrem, kwiatami i ptakami, a wszystkiego, czego się nauczył, nauczył się, próbując wszystkiego, co przyszło mu do głowy. Wcześniej zajmował się niszami ściennymi i kuchennymi, a następnie wnękami i cokołami, regałami i szufladami, ale warto zauważyć, że w tym okresie śmiertelnie bał się gwoździ, więc w młodości zajmował się głównie stolarstwem. Kiedyś wykonał nawet cały fresk sufitowy w całości z drewna, nie używając ani jednego gwoździa. Był to wspaniały wzór z niezliczonymi promieniami, drzazgami i odłamkami coraz drobniejszych kawałków drewna rozchodzącymi się promieniście od środka w prawdziwym szaleństwie. Zamówienie na ten jedyny w swoim rodzaju fresk sufitowy przyniosło mu spore dochody.

W kolejnej fazie swojej kariery był raczej rzeźbiarzem, a wkrótce stał się miniaturzystą do tego stopnia, że aby zobaczyć efekty swojej pracy, potrzebował skomplikowanego i potężnego sprzętu optycznego oraz soczewek. W rzeczywistości tworzenie tych dzieł było tak żmudne i, szczerze mówiąc, bolesne, że wkrótce musiał porzucić tę pracę na rzecz mniej stresującej, zarówno dla ciała, jak i dla jego słabnącego wzroku.

W rzeczywistości ten środkowy etap jego kariery był tak wyczerpujący, że musiał ubiegać się o rentę inwalidzką na kilka lat, podczas gdy walczył o powrót do normalnego życia. W tych mrocznych latach, jak sam je nazwał w swoich wspomnieniach, wędrował po pustyniach i miejscach pozbawionych życia, w tym po wielu wysypiskach śmieci, gdzie widział ludzi szukających wszelkich odpadków, które mogliby wykorzystać do jakiegokolwiek celu. Byli oni zdesperowani, zdesperowani, a jednak zdeterminowani, aby osiągnąć swój cel za wszelką cenę.

Zaczął przeprowadzać z nimi wywiady, aby dowiedzieć się, co ich motywuje, i wkrótce zaczął zachwycać się różnorodnością ich historii życia, choć wszystkie miały wspólny motyw, który był trudny do zniesienia dla każdego człowieka z sumieniem. Podczas tej pracy zawsze starał się nie traktować ich z góry ani nie okazywać pogardy dla ich problemów. nigdy nie pouczał żadnego ze swoich przyjaciół, a jednak historie, które opowiadali później o tym, co powiedział, świadczyły o rzadkiej w tamtych czasach dobroci, dzięki czemu jego słowa z czasem utkały się w skomplikowaną tkaninę, która mogła rywalizować z kafelkami, wzorami i zawijasami nawet na najpiękniejszych perskich dywanach.

Podczas gdy zajmował się tymi rozważaniami wraz z przyjaciółmi, zaczął również zwracać uwagę na porzucone kawałki drewna rozrzucone w miejscach, gdzie polowali i zbierali śmieci. Zaczął więc nosić przy sobie słoik z gwoździami, aby móc jak najlepiej wykorzystać te kawałki drewna.

I tak rozpoczęła się i zakończyła trzecia i ostatnia faza jego kariery stolarza.

Faza ta rozpoczęła się dość skromnie. Znajdował drewniane listwy i deski o odpowiednich rozmiarach i początkowo ostrożnie przybijał je do siebie, sprawdzając, jak to wygląda. Stopniowo zdecydował się na deski o długości około sześciu lub siedmiu stóp oraz inne, które miały około dwóch stóp długości. Szybko stał się mistrzem w tworzeniu podłużnych pudełek, które, jak sądził, mogły pomieścić praktycznie wszystko, chociaż mogły też być puste.

Na początku nie był do końca pewien, do czego służą te wszystkie pudełka, ale w tym czasie kontynuował rozmowy z ubogimi ludźmi, których zawsze słuchał, i czuł ich ból, jakby były to głębokie rany, rodzaj błogosławieństwa, a nawet krwawienia w jego kończynach. Zaczął więc gromadzić wszystkie te podłużne, dziwne pudełka z odrzuconego, zużytego drewna, starannie zbijane gwoździami, wiedząc, że nadejdzie dzień, kiedy znajdą one dobre zastosowanie, jako zemsta za krzywdy, jakie jego dobrzy przyjaciele wycierpieli z rąk innych.

23 lutego 2024 r. [13:50-15:30]

The Carpenter

Trufle, autor: Robert Fuller

Do rana zakurzone zimowe słońce, najczystsza czarna ziemia zimowa, zniknęło z pełnych nadziei dębowych sadzonek na obrzeżach kilku wiejskich targów w dzikim lesie; psy po cichu rzucały się w kierunku kolumn ciemności, do płytkich dziur, a ich nieostrożne kopanie przecinało łup. Rolnicy zbierali pożywienie i martwili się o znaczenie zaginionych klejnotów znalezionych w czarnych zimowych gajach dębowych, gdzie wąskie uliczki sprzyjały przemijaniu niekonsekwentnej, złocistej, oświetlonej księżycem zimy.

Poluje i błąka się przez przełomowe wydarzenia XX wieku, które doprowadziły do wybuchu wojen światowych, powracając do niepewności podróży: wiejskie drogi, spalona ziemia, kredowa gleba, plamy ciemności, zakopane róże.

Zielono-białe dni mglistego słońca, blasku księżyca w oddali, spektakularnego nieba przytłoczonego żółtymi dębami na skraju, psy kopiące z lekkością wiejskich lisów w poszukiwaniu złodziei, blizny minionego poranka, w ulotnym, odizolowanym grobie tajemnic, magii, religii, niebezpieczeństwa. Tajemnica może zainspirować wykopaliska winnic takiego baletu, pytanie o powagę, przemijające przekonania, marsze przez senne dęby, nocne wędrówki.

Subtelności podziemia, mrocznych interesów; pytania złodziei: tego rodzaju kryminał odzwierciedla naszą ślepą wrażliwość, smak tajemnic, epickie oszustwo, sprzedana historia, mroczna fantazja.

24 lutego 2024 r. [22:01-23:55]

Truffles

Nocne ćmy, autor: Robert Fuller

Byliśmy nieczytelnymi bazgrołami na pergaminie, dopóki nie usłyszałeś, jak lecimy w kierunku płonącego światła. Zanim to nastąpiło, wyobrażaliśmy sobie, jak fruwamy w kierunku lokalnego blasku, z bladymi skrzydłami z delikatnego jedwabiu, niczym Ikar w kierunku Słońca, i rozkoszowaliśmy się naszym lotem, mimo że byliśmy tylko atramentem na papierze, który następnie uległ metamorfozie, przemieniony przez zwinne oczy i palce oraz królewskie instrumenty w fale bogatego dźwięku, które wypełniały nasze jedwabne serca.

Kiedy już byliśmy, zastanawialiśmy się, jak ta alchemia symbolu, pieśni, lotu i smutku ptaków mogła być możliwa. Nasze własne skrzydła tylko latały, fruwały bezsensownie, bez żalu, ale nasi sąsiedzi lamentowali, nawet gdy latali z gracją, a żałosne echo ich skrzydeł docierało smutno do Słońca.

Byliśmy skazani na to, by ponownie stać się pyłem, nawet gdy fruwaliśmy, próbując znaleźć jakiekolwiek źródło, źródło światła, które nas przyciągało, takimi jakimi byliśmy, lub jakimi my, lub wy, myśleliśmy, że jesteśmy. Jednak byliśmy tylko bazgrołami na papierze i to wasza alchemia uczyniła nas tym, kim byliśmy, jeśli w ogóle byliśmy.

Nocne ćmy noszą jaskrawe jedwabne stroje błaznów, jak nieznany świt, który wnosi do ich życia pieśń żałobną w rozproszonym locie niejasności. Tak, czasami marzą o oczach, które nie widzą oczu, ale widzą łodzie, fale, zgiełk życia, a po refleksji inne rzeczy, które ich nie widzą, ponieważ byliśmy iluzją. Byliśmy, a jednak nie byliśmy. A jednak lataliśmy nad falami wiatrów pieśni, które istniały tylko jako bazgroły na efemerycznym papierze, który, tak jak my, miał obrócić się w proch.

Byliśmy w dolinie, w nocy, przy lampionach, i byliśmy, lataliśmy, staliśmy się światłem i pyłem i chorałem bijącego serca, które przywoływało nieustannie bijące dzwony, nieustanne dzwony, które na zawsze śpiewałyby dolinę, równinę, górę, ocean, nieustannie bijące dzwony nocnej ćmy, którą byliśmy i zawsze będziemy.

25 lutego 2024 r. [10:22-11:14]

Night Moths

Tancerze słońca, autor: Robert Fuller

Nie świetliki, ale muchy słoneczne, muchy tancerki. Stawonogi, skrzydlate sześcionogi, naturalni akrobaci, skrzydłowi, skoczkowie spadochronowi i czciciele słońca opowiadający o skrzydłach, wiatrach, słońcach i pieśniach intymnych, skomplikowanych tańcach na niebie, ruchomych geometriach hipnotyzującego piękna, poduszkowcach, lotniach, bombowcach nurkujących, dzikich kotach, huraganach, spadających gwiazdach, wszystkie opowiadające historię całego świata przyciągania, odpychania, obojętności, swobodnego spadania, chaosu.

Były hipnotyzujące w sposobie, w jaki poruszały się w świetle, ze światłem, jako światło. Wydawało się, że ćwiczyły te wzory przez niezliczone dni swojego krótkiego życia, jako skrzydlate ciała o złożonych oczach i nieskończonej zwinności, unosiły się bez końca w blasku wysokiego słońca, jako plamki gwiazd i komet oraz małych skrzydlatych układów gwiezdnych, galaktyk i wszechświatów, nigdy nie powtarzając żadnego wzoru, tak jak źródło, z którego emanowały, sam wszechświat, nieustannie zmieniający kształt z tego na ten i nigdy nie powtarzający się ani nie będący w najmniejszym stopniu zrozumiały dla nikogo.

Jaki był sens ich tańca? Nikt nie pytał. Była to ich wolna tajemnica, o której być może nawet nie wiedziały. Tańczyły bowiem, wolne od naszego szaleństwa i przyziemnych trosk, po prostu będąc tym, czym były, bez żadnych zmartwień, komunikując się w sposób, jaki znały, nie przejmując się tym, czy ktokolwiek to rozumiał. Był to wir, były to wiry, były to spiralne wiry ekstatycznego szaleństwa w dobrym tego słowa znaczeniu, takiego, które ogrzewało serce bez względu na to, jak wyglądała sytuacja na powierzchni, takiego, które inspirowało do bycia takim jak one, tańczącym swobodnie w słońcu; takiego, które otaczało cię ich swobodnymi spiralami dobroci.

26 lutego 2024 r. [21:33-22:11]

Sun Dancers

Miroirs, autor: Robert Fuller

Szepcząc labiryntowe wspomnienia w lustrze do Maxa i do władz, które zwierzyły mi się, że niektórzy z nich, przynajmniej sporadycznie, zastanawiali się, jak mogli być tak przeoczeni, Teraz mogę sobie wyobrazić, jak się zmieniliśmy, odbijając się w całej galerii jak bazgroły błaznów, przekształceni przez piórkowe bazgroły, przez utrzymujący się smak absyntu, odbijający się w szklanych portalach przez pola pszenicy, jak dzwony iluzji. Byliśmy błogosławieni, że nie mieliśmy żalu, ale zaczęła się muzyka bez wyjścia, odbijająca się wszędzie, topiąca się w niekończących się tropach sękatych i artretycznych cykad lub kwiatów, które na zawsze śpiewały echo swojej kruchości, w doświadczeniach słuchowych wyczarowanych przez nieznane otoczenie, smutne kroki w świetle.

Nocne liście w pobliżu latarni, różne skrzydła i smutek, tylko atrament na papierze, skazany na proch, wabiły nas do świtu, subtelnymi nutami szafranu. Byliśmy jedwabistą niejasnością, ponieważ mówiliśmy o zamkach, w większości ukrytych w dolinie stopionych ptaków, w domu dzwonów, nieustannych wiatrów: już zapomniałeś. Przypadkowo usłyszałeś mamrotanie, opowieści o mamutach i ssakach, na przemian podziwiając je, a potem tak bezmyślnie nawet nie słuchając pieśni rozproszonego lotu w dolinie nocnego chorału; prawie zostało to zapomniane, zasłonięte liśćmi nad polem irysów, kwiatami pomalowanymi w żywe kolory, dźwiękami słońc.

27 lutego 2024 r. [13:32-15:21]

Miroirs

Ludzie tacy jak ja, autor: Robert Fuller

Przynajmniej tak mi się wydawało – że mnie lubią. A potem usłyszałem wiele przeciwnych opinii. Nie zburzyło to mojego świata, gdybyście się zastanawiali. Widzicie, naprawdę nie przejmuję się zbytnio tym, co ludzie o mnie myślą. Jeśli ludzie mnie lubią, to logiczne jest, że lubią też osoby takie jak ja. Ale widzicie, jest w tym wszystkim jeden poważny problem: nie ma żadnych osób takich jak ja! Wspominam o tym tylko po to, żebyście nie mieli wątpliwości, gdybyście jeszcze tego nie wiedzieli.

Przejdźmy więc do sedna sprawy. Ci faceci, zupełnie niespodziewanie, skontaktowali się ze mną bezpośrednio, nie zawracając sobie głowy moim pośrednikiem, i powiedzieli: „Chcemy nakręcić film biograficzny o tobie”. Prawie się posikałem w gacie! Jak zapewne wiesz, jestem klasycznym nikim, więc fakt, że ci wielcy, wpływowi producenci zaproponowali mi pracę, nie widząc mnie, nie mając pojęcia, kim jestem i czym się zajmuję, był po prostu absurdalny! Szybki telefon do mojej agentki potwierdził, że nie wie ona absolutnie nic na ten temat i powtarzała mi w kółko, żebym był ostrożny, że to prawdopodobnie oszustwo, mistyfikacja, jakiś żartowniś, który mnie nabiera i śmieje się do rozpuku dla zabawy.

Jeśli jeszcze tego nie zgadliście, całkowicie olałem tych gości, ponieważ sam wyczułem, że coś tu nie gra, że coś jest nie tak i to nie w dobrym sensie.

Odłożyłem sprawę na bok, nie zastanawiając się nad nią zbytnio, a tydzień później otrzymałem pilną wiadomość tekstową od tego samego faceta, nalegającego, że musimy porozmawiać. Natychmiast!

Więc uspokoiłem się, najlepiej jak potrafiłem, i odpisałem mu: „lol, stary, co tam!?” Czekałem i czekałem, aż w końcu nadszedł czas na sen, a facet w końcu się odezwał, ale to był głos, zadzwonił do mnie, a ja właśnie rozebrałem się do bielizny, gotowy do wzięcia gorącej kąpieli przed gorącą randką z moją samotną poduszką. A jeśli nie wiesz, moja poduszka jest bardzo zazdrosna, więc musiałem wziąć kilka głębokich oddechów, ponownie założyć spodnie, pozwolić telefonowi dzwonić, aż prawie się rozładował, a potem w końcu odebrałem.

Koleś przeszedł od razu do rzeczy, nie owijając w bawełnę. Po prostu przeszedł do sedna, mówiąc: „Panie Dalton”... Cóż, szybko to skomentowałem: „Nazywam się Mort. Wszyscy, łącznie z psami, nazywają mnie Mort, stary”. – „Panie Mort” – pozwoliłem mu to przejść, żeby zobaczyć, dokąd to zmierza – „wiemy, że jest pan nieznaną postacią w tej prestiżowej branży, ale właśnie o to chodzi, jest pan dokładnie tym, kogo szukamy”. Cisza radiowa trwała dłużej niż było to komfortowe... I szczerze mówiąc, nie wiedziałem, czy mam być na nich totalnie wkurzony, czy po prostu cieszyć się, że ktoś w końcu mnie zauważył. Czy to w ogóle komplement, że ktoś w końcu zauważył moją żałosną osobę, ponieważ jestem nikim?

Wziąłem głęboki oddech, rozważyłem opcje i ostatecznie zgodziliśmy się spotkać o północy na drinka i poważną rozmowę w Bar Sinister, tuż obok Alei Sław! To z pewnością pobudziło moją wyobraźnię!

Ubrałem się w najlepsze ciuchy, nawet uczesałem kilka niesfornych włosów, wyczyściłem i wypolerowałem moją najlepszą parę oksfordów i wyszedłem z domu pełen pewności siebie, przekonany, że to spotkanie stanie się szansą życia, która do tej pory mnie omijała.

Przybyłem modnie wcześnie, około kwadrans przed czasem, i udało mi się zająć kilka najlepszych miejsc przy barze. Facet – jak się okazało, nazywał się Doug Darnell – pojawił się punktualnie o północy. Uprzejmie zasugerował, żebyśmy zajęli prywatny stolik, abyśmy mogli rozmawiać swobodnie, bez podsłuchiwania. Zgodziłem się.

Kiedy usiedliśmy przy prywatnym stoliku, od razu przeszedł do rzeczy, jeszcze zanim zamówiliśmy jedzenie lub napoje, które moim zdaniem miały być na koszt Darnella, i powiedział: „Panie Mort”, co mnie bardzo zaniepokoiło, ale powstrzymałem się od komentarza. „Panie Mort, śledzimy pańską długą i pełną sukcesów karierę od co najmniej dwóch dekad” – musiał zauważyć moje zdziwienie, ponieważ wyraziłem je w sposób zbyt oczywisty – „i my, Knackster Enterprises” – po raz pierwszy o tym słyszałem! – „zdecydowaliśmy się zatrudnić pana do naszego najnowszego serialu telewizyjnego”.

Próbowałem zachować spokój, ale prawie zwymiotowałem poranny lunch i zapytałem tak skromnie, jak tylko mogłem: „Naprawdę? Jak się nazywa?”. Wtedy on cicho i pewnie poinformował mnie, niemal ochrypłym szeptem: „Nobody's Business” – na co dostałem silnego ataku kaszlu i powiedziałem panu Dougowi, że powinien zamówić mi mocnego drinka, a potem będziemy mogli omówić jego propozycję bardziej szczegółowo.

Więc facet dostaje kilka brudnych martini – niekoniecznie mój pierwszy wybór, – i kiedy je przynieśli, wypiliśmy po kilka łyków, a potem przeszedł do sedna sprawy, próbując balansować na granicy, jak to robią niektórzy, kiedy wykonują wolę Boga, jeśli chodzi o nich samych, mówiąc bardzo mało, ale jednocześnie wciągając cię w swój produkt i to, co chcą, żebyś dla nich zrobił.

Koleś – pan Doug – omija te przysłowiowe tulipany, unikając przy każdej okazji głównego pytania, które pojawia się w mojej głowie, a mianowicie: co to, do diabła, jest „Nobody's Business”? Pozwalam mu więc trochę się wykręcać, no wiesz, wyglądać na ważnego, a on opowiada mi to i owo, nie mówiąc mi tak naprawdę nic, aż daję mu sygnał, krzycząc: „Stop!”.

Spojrzał na mnie lekko gniewnie, a potem złagodniał. „Proszę posłuchać, panie Mort, my w Knackster bardzo poważnie podchodzimy do podpisania z panem umowy na udział w serialu, który odniesie ogromny sukces i z pewnością zapewni panu trwałą sławę oraz niezliczone możliwości w przyszłości. Musi pan tylko podpisać się w tym miejscu”.

Cóż, to mnie wkurzyło! Powiedziałem mu bez ogródek: „Nie wiem nawet, co, kurwa, podpisuję! Po prostu powiedz mi wprost: o czym naprawdę jest ten serial?”.

Facet kaszle, wypijając ostatni łyk swojego brudnego martini, szybko zamawia kolejną rundę i zaczyna mówić, jeszcze zanim kelner opuścił stolik, z dupy, jak, cóż, zgadłeś! To nie jest niczyja sprawa! To było tak, jakby facet recytował fragmenty pracy magisterskiej z socjologii lub czegoś, o czym miał mokre sny, ale zapomniał napisać!

To było coś w stylu: „Nasze grupy fokusowe ustaliły, że utalentowana osoba, taka jak ty, byłaby dla nas doskonałym tematem do zaprezentowania w naszej nowej serii telewizyjnej, która z pewnością będzie wyróżniać się wśród opinii głównych krytyków zajmujących się tym gatunkiem”.

Stary! Czy ty właśnie coś powiedziałeś? Prawie zmoczyłem spodnie.

Więc przeszedłem do sedna. „Panie Stary, widzę, że jest pan odpowiednio podekscytowany tym swoim szacownym projektem, który bez wątpienia spowodował u pana niepokój i nieprzespane noce. Jednak” – i celowo odchrząknąłem dość głośno – „jestem po prostu ciekawy. Dlaczego chcesz kogoś takiego jak ja, a nie kogoś innego, kogokolwiek innego?” Właśnie podano nam świeże napoje, nie za wcześnie jak dla mnie, a pan Doug wziął kilka nieśmiałych łyków swojego, zakaszlał, a potem mi powiedział.

Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, przerwałem mu: „Zanim odpowiesz, co muszę zrobić, aby spełnić wymagania tej nowej roli?”. Odpowiedział: „Niewiele, po prostu przeczytaj scenariusz i bądź sobą. Nie ma w tym nic trudnego, zajmiemy się tym”. Rzuciłem więc okiem na ledwo czytelne bazgroły na pergaminie — jestem szybkim czytelnikiem, nawet jeśli chodzi o takie studenckie bzdury — i jedna rzecz szczególnie zwróciła moją uwagę: Absolutnie każda rola w tym cholernym scenariuszu miała ten sam cholerny tytuł: Pan Mort!

Więc uśmiechnąłem się najpiękniej, jak potrafiłem, i cicho zapytałem gościa: „No to co? Zamierzasz mnie sklonować!? A może to tylko kolejna nowomodna sztuczna inteligencja!?” Ale jeśli mnie pytacie, to byłem naprawdę dość wkurzony. Wtedy gość wskazał mi drobny druk na dokumencie, który miałem podpisać.

„Tutaj jest napisane” – wskazał na to z naciskiem, wyolbrzymiając gesty – „tutaj, że to ty – a nie twój dubler, jakiś klon czy jakakolwiek sztuczna inteligencja – ty! Tylko ty masz zagrać każdą rolę w tym szacownym scenariuszu, nawet wszystkie role statystów!”. Facet praktycznie rzucił we mnie książką, ale ja się uchyliłem.

Wyglądało więc na to, że byliśmy mniej więcej zgodni. Opanowałem się, a on, zanim zdążyłem wypowiedzieć choćby słowo, powiedział: „Nie ma takich ludzi jak ty!”.

Kiedy podpisywałem umowę z jajkiem na twarzy, szeptałem głównie do siebie i do każdego, kto chciał słuchać: „I nie ma ludzi, którzy mnie lubią”.

28 lutego 2024 r. [18:14-20:27]

People Like Me

Książka, autor: Robert Fuller

Pastor spojrzał na mnie gniewnym wzrokiem. Robił tak zawsze, w każdą niedzielę. Siedziałam na swoim zwykłym miejscu, podziwiając czepki, i nieuchronnie czułam lodowate mrowienie w klatce piersiowej, dokładnie w miejscu, w które celował, zawsze w tym samym momencie nabożeństwa. Zazwyczaj było to między drugim a trzecim hymnem, mniej więcej w momencie, gdy połowa wiernych, którzy zdrzemnęli się podczas oklepanego, przesadnego kazania, w końcu zaczynała otrząsać się z otępienia.

Widzicie, nie był on zbyt inspirującym mówcą, a ja nieustannie wyłapywałem błędy gramatyczne, których nawet uczeń gimnazjum nie popełniłby za żadne skarby. Moim zdaniem nie potrafił pisać, żeby ocalić swoją duszę.

A jednak zawsze cytował Pismo Święte, jakby miało wkrótce wyjść z mody. „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni”. Nie ma mowy! Kiedy jego stalowe oczy wbijały się w moje ciało, jak myślisz, co się działo w tej dziedzinie? Oczywiście, kiedy swoim spojrzeniem skazał mnie na wieczne potępienie, jedyną chrześcijańską rzeczą, jaką mogłem zrobić, było odwdzięczyć się tym samym. Tak, szczerze wyznaję swoje grzechy, Padre. Jak napisano w tej zakurzonej księgi, złe oko za złe oko, tak zawsze powtarzam.

A wy wszyscy możecie mnie pogardzać i odrzucać z całego swojego pobożnego serca, ale to nie zmieni znaczenia i wagi tego, co mówię, ani o jotę. Wiem, co wiem, i wiem, co widzę, i tyle.

Ale potem, może w dwóch trzecich tortur wszystkich tych piekielnych hymnów, które nie wiedzą, kiedy przestać, on nagle zmienia zdanie i voilà! W tym momencie zrzędliwy stary Grinch zamienia się w uśmiechniętego jak z kartki Hallmarka.

I to zawsze, zawsze przypomina mi czasy, kiedy byłem młodym smarkaczem i nie wiedziałem nic lepszego: Zawsze zastanawiałem się nad tym cholernym hymnem i tym, co, do diabła, należy śpiewać w hymnie nr 13 i hymnie nr 666. W tym drugim przypadku, pod względem numerycznym, jest to nie do wymówienia: hexakosioihexekontahexaphobia. Przetłumacz to! Jeśli się odważysz...

Zrobiłem więc to, co zrobiłby każdy przedsiębiorczy młody łobuz: wymyśliłem własne słowa do tych numerów. Aby uniknąć kłopotów, trzymałem je w tajemnicy i nie śpiewałem ich zbyt głośno w swoim pokoju, ponieważ moi rodzice uważali się za bardzo pobożnych.

Ale żeby było jasne, później, w trakcie mojej znakomitej kariery, wykorzystałem te teksty z mojej zmarnowanej młodości podczas wielu imprez death metalowych, doskonale wiedząc, że nikt nie zrozumie ani słowa z tego, co wykrzykuję. Na szczęście moi rodzice nigdy się nie pojawili.

W każdym razie, gdy Preach nieco się uspokoił, stał się bardzo wylewny i żywiołowy, zwłaszcza w stosunku do kobiet, tryskając entuzjazmem. Praktycznie potykając się o swoje dwie lewe nogi, tak bardzo chciał udawać, że tańczy tylko z nimi. Z każdą z nich. Aż mi się chciało rzygać.

Ale to wszystko miało miejsce po modlitwie końcowej, która zawsze była tym samym powtarzającym się gównem, w którym podkreślał swoje najwyższe posłuszeństwo i płaszczenie się przed swoim Wszechmogącym Bogiem, który, szczerze mówiąc, prawdopodobnie miał gdzieś te wszystkie bzdury. Mówił: „Pobłogosław to” i „Pobłogosław tamto” i całą tę paplaninę, jakby sam rozkazywał Wszechmogącemu. Żeby było jasne, nie mam nic przeciwko prawdziwej modlitwie, kiedy ktoś naprawdę się w nią angażuje, szczerze rozmawiając z Bogiem o wszystkim. Ale mam naprawdę cienką skórę i zerową tolerancję, jeśli chodzi o fantazyjne oszustwa, mistyfikacje i inne tego typu bzdury, które nie są prawdziwe.

Więc po wszystkim zawsze mamy spotkanie przy kawie, gdzie spotykamy się z innymi grzesznikami, żeby wszyscy mogli poczuć się lepiej. Nigdy nie działa, ale przynajmniej mamy trochę rozrywki.

Wtedy pan Kaznodzieja postanawia zaszczycić mnie swoją świętą obecnością; staram się jak mogę, żeby tego uniknąć, ale on trzyma tacę ze słodyczami, więc nie mogę sobie odmówić tej przyjemności. Biorę kilka najlepszych smakołyków, starając się nie wyglądać na zbytniego łakomczucha w oczach Jego Ekscelencji, ale jego myśli, dzięki Bogu, są gdzie indziej, a nie przy tacy ze słodyczami. Kiedy jednak próbuję wymknąć się z całym łupem, nagle włącza swój urok i pyta, czy nie chciałbym zostać dyrektorem muzycznym. Chyba nie przeczytał jeszcze mojego hymnu.

29 lutego 2024 r. [21:21-22:32]

The Book

Przepisy kulinarne, autor: Robert Fuller

Pewnego dnia przyszło mi do głowy, że fajnie byłoby dowiedzieć się, jak odżywiają się ludzie po drugiej stronie.

Tego samego dnia stałem się smakoszem, ale proszę nie oceniać mnie zbyt pochopnie.

Moje badania – nazwijcie to jak chcecie, ale były one w pełni zatwierdzone przez wydział, na którym robiłem doktorat – opierały się na prostej przesłance: poznajesz kogoś, gdy dowiesz się, co je.

A to, co jedzą, jest co najmniej fascynujące. Jedzą wszelkiego rodzaju potrawy, do których przeciętni ludzie nigdy nawet nie mają dostępu. Jednak mimo że pozwalają sobie na najwykwintniejsze potrawy, ich odchody nadal śmierdzą gorzej niż kogokolwiek innego.

Tak czy inaczej, moja ciekawość wzięła górę i eksperyment, który przeprowadziłem, nie polegał na tym, aby dowiedzieć się, jak jedzą inni, ale po prostu na tym, aby naprawdę poznać kogoś poprzez to, co spożywa i wchłania do swojego organizmu – i być może dzięki temu stać się kimś podobnym do tej osoby.

Na początku musiałem więc znaleźć odpowiedni obiekt badań. Krewni? Bliscy przyjaciele? Nie, to zbyt osobiste. Zgodnie z regulaminem moich studiów i wymaganiami moich doradców musiałem znaleźć obiekt badań, który byłby stosunkowo anonimowy lub przynajmniej nie miałby bezpośredniego związku ze mną.

Rozpocząłem żarłoczne badania nad obżarstwem w zakresie haute cuisine, częściowo finansowane dzięki hojnym datkom z wielu anonimowych źródeł crowdfundingowych.

W każdy wtorek chodziłem do nowej restauracji i próbowałem najdroższe pozycje z menu. Jednak nawet to nie pomagało mi w projekcie badawczym, a jedynie powodowało niepotrzebny wzrost obwodu mojej talii. Muszę jednak przyznać, że przyjemność była całkowicie po mojej stronie.

Po sześciu miesiącach pracy nad moją pracą dyplomową moi doradcy zwołali nadzwyczajne spotkanie. Byłem oczywiście ciekawy, o co chodzi, w końcu przedłożyłem wszystkie moje materiały badawcze i obszerne notatki. Wyjaśnili mi to wprost. W ramach mojego projektu badawczego musiałbym znaleźć odpowiednią osobę, która jest autorem zbioru oryginalnych przepisów, a moim zadaniem byłoby samodzielne przygotowanie tych potraw, zjedzenie ich i sporządzenie raportu na temat tego, jak się czułem po ich spożyciu.

Szybko zrozumiałem, że mieli rację.

W ten sposób wkroczyłem w świat bycia kimś innym.

Tajemnica otaczająca tę dziedzinę badań naukowych nie jest jeszcze wystarczająco znana ogółowi społeczeństwa. Aspekt naukowy tej dziedziny jest nadal utrudniony przez brak, powiedzmy, odpowiedniej „recenzji naukowej”. Tak więc moi doradcy, śmiem twierdzić, że moi mentorzy, popychali mnie w kierunku radykalnie nowej dziedziny badań, nawet wbrew moim najlepszym instynktom w tej sprawie.

Kiedy zacząłem poważnie zajmować się badaniami, po zrzuceniu kilogramów, które przytyłem podczas poprzednich błędnych prób, zacząłem zauważać, że wraz z każdym nowym zastrzykiem energii moja twarz wyraźnie się zmieniała, moje ogólne zachowanie stawało się bardziej zniewieściałe, zacząłem nalegać na swoje własne wymagania ponad wszystko inne, a moje garnitury stały się bardziej eleganckie i kunsztownie skrojone. Byłem też o kilka centymetrów wyższy, a przynajmniej tak mi mówiono.

Przepisy, które stanowiły główną część moich badań, zostały, jak na ironię, utracone dla potomności; moi doradcy zwrócili mi później uwagę, że żadnego z tych przepisów nie można było zweryfikować przez innych członków komisji.

Wtedy postanowiłem zorganizować konkurs kulinarny, który albo na zawsze potwierdziłby, albo pogrzebał moją przyszłą karierę akademicką. Zaproszeni zostali wszyscy członkowie mojej komisji, którzy rzekomo decydowali o moim losie.

Moje wyzwanie dla nich wszystkich było proste: oto przepis. Przygotujcie go najlepiej, jak potraficie. Delektujcie się rezultatami i zobaczcie, co się stanie. To wszystko!

Żaden z nich nie podjął wyzwania.

Jadłem i jadłem i jadłem coraz więcej wykwintnych potraw, które przygotowałem według przepisów podarowanych mi przez moje specjalne źródło, a z biegiem lat sam stałem się tym źródłem.

1 marca 2024 r. [20:12-21:09]

Recipes

North Liberty, autor: Robert Fuller

Ludzie mieszkający na wybrzeżach nie mają pojęcia, czym jest zimno. Tak, narzekają i jęczą, gdy temperatura spada do zera stopni Fahrenheita na wschodzie lub do trzydziestu, czterdziestu, a nawet pięćdziesięciu stopni na zachodzie, ale nie mają pojęcia, czym jest prawdziwe zimno! Zimno to 30 stopni poniżej zera – a jeśli wziąć pod uwagę chłód odczuwalny, to nawet 70 stopni poniżej zera. Po pierwsze, uruchomienie samochodu wymaga modlitwy do Wszechmogącego, jakby jutro nie istniało. A potem, kiedy docierasz do centrum miasta, zauważasz, że boisz się o swoje życie, pokonując pięć minut spacerem z Great Midwestern Ice Cream Company do Deadwood Tavern, położonej po drugiej stronie ulicy od Prairie Lights. Tak, podczas tego krótkiego spaceru możesz dostać odmrożeń!

Ale ta historia nie jest o tym.

Jest bardziej o cieplejszych dniach i nocach, kiedy z piwnicznej kawalerki na Maggard Street, tuż obok ekstatycznego metalicznego pisku pociągu towarowego poruszającego się po torach kilka metrów dalej, można było zobaczyć przez drzwi lub okna, albo po prostu relaksując się na podwórku, pokaz świateł dziesiątek świetlików, które szaleńczo świeciły.

Czasami te dni i noce były wilgotne, a nawet upalne, ale nie przeszkadzało ci to zbytnio, ponieważ miałeś świetne towarzystwo, improwizacje z wykorzystaniem instrumentów Casio poza kampusem, na wspaniałym strychu Roberta lub w pracowitej siedzibie Kennetha poza kampusem, w towarzystwie wszystkich jego studentów, w tym Roberta, nominalnie rzekomo rozmawiając o muzyce, ale także o wielu innych równie ważnych sprawach, takich jak sztuka krytycznego myślenia. I robiąc to, co Kenneth nazywał „slow-ups”.

Studia w kontekście tej grupy nie dotyczyły wyłącznie programów, na które się zapisaliśmy. Wszyscy studenci Szkoły Muzycznej oczywiście studiowali ten przedmiot, muzykę, ale dzięki naszym nauczycielom uczyliśmy się w tym procesie o wiele więcej.

Było też to szczególne miejsce, dwa pokoje, większy z nich wyposażony w syntezator Mooga i stare, szkolne urządzenia do nagrywania na szpulach, a także sprzęt, którego w tamtych czasach używano do cięcia taśmy i łączenia jej w nowatorski sposób. Było to znacznie bardziej skomplikowane niż to, co mamy obecnie, gdzie wszystko można zrobić cyfrowo lub po prostu poprosić swojego towarzysza AI o stworzenie „muzyki” bez żadnego wysiłku i kreatywności z własnej strony. W mniejszym pokoju za rogiem znajdował się mniejszy syntezator, ale co równie ważne, było to centrum tworzenia własnej muzyki komputerowej przy użyciu programu o nazwie US.

Oba pokoje łącznie nazywano Elektronicznymi Studiami Muzycznymi.

Jedną z najbardziej niezwykłych cech tych studiów było to, że aby w nich uczestniczyć, nie trzeba było być studentem Szkoły Muzycznej. Cóż za radykalna koncepcja! Demokratyzacja kreatywności! Eliminacja arbitralnych strażników! A my, ci z nas, którzy byli w tych studiach, naprawdę nie mieliśmy zbyt wysokiego mniemania o tych z dołu, którzy dążyli do uzyskania stałego zatrudnienia lub spoczywali na swoich rzekomych laurach, jednocześnie prowadząc nikczemną vendettę przeciwko tym z nas, którzy nie podzielali ich nadmiernie restrykcyjnych poglądów na temat tego, czym jest nauka muzyki. Tworzyli oni swoje stosunkowo nieciekawe próby tego, czym według nich powinna być muzyka, a my na górze, w studiach, zawsze kwestionowaliśmy wszelkie takie wyobrażenia o tym, czym muzyka „powinna być”.

Była jedna niezapomniana prezentacja, której nigdy nie zapomnę, którą zaszczycił nas Ianos. Często jeden lub kilku uczestników studia prezentowało to, co stworzyli przy użyciu Mooga i innego sprzętu w studiu. Ianos był studentem fizyki i, o ile mi wiadomo, nigdy nie miał ani jednej lekcji muzyki. Jednak to, co stworzył przy użyciu sprzętu studia, było ekstatyczne, hipnotyzujące, niepodobne do niczego, co słyszałem wcześniej.

Wróćmy jednak do świetlików i innych letnich atrakcji nocnego życia, widoków i dźwięków, które natura oferuje nam za darmo.

Była taka impreza, na którą zostałem zaproszony, około pięciu mil na północ od kampusu; zaprosiła mnie na nią para dobrych przyjaciół, Anne i Michael. Pamiętam, że było to cudowne miejsce, dość duży dom, który w tamtym czasie wydawał mi się niemal rezydencją – ładna posiadłość położona na wsi – a kiedy tam dotarliśmy, było już dość ciemno. Wszyscy bawiliśmy się jak zwykle, rozmawiając o tym i o owym, i próbując różnych dostępnych napojów.

Wtedy wyszedłem na chwilę na zewnątrz, która stała się, jeśli nie wiecznością, to przynajmniej długą chwilą. Być może na zewnątrz byli inni, jedzący, pijący, pełni radości i oczywiście głośno rozmawiający przy muzyce z puszki, ale ja po prostu słuchałem z uwagą symfonii, która rozbrzmiewała w cieniu, wiru pięknych, zmysłowych dźwięków, które całkowicie mnie urzekły.

Tego właśnie nauczyli mnie moi profesorowie. Jednak nikt nie słuchał.

2 marca 2024 r. [15:39-17:03]

North Liberty